Een volgende stap naar 24-uursvoorziening

Wij werken samen met onze partners en bewoners aan leefbare en hechte wijken. We vinden het belangrijk dat uw woonomgeving als prettig ervaren wordt. Met onze samenwerkingspartners ondertekenden wij een intentieverklaring voor het ontwikkelen van de 24-uursvoorziening.

Met zorgpartners, politie, woningcorporaties, ervaringsdeskundigen en de Peelgemeenten ontwikkelt Gemeente Helmond een 24-uursvoorziening voor mensen die langdurig problemen ervaren op verschillende leefgebieden. De gemeenteraad stemde op 8 juli 2021 in om een voorstel voor een 24-uursvoorziening uit te werken. Dat voorstel bestaat uit een conceptontwerp voor de voorziening en een programma van eisen voor de locatie.

24-uursvoorziening: Meer ondersteuning, minder overlast
Die 24-uursvoorziening is nodig omdat er nu geen passende opvang en behandeling is in Helmond en omgeving voor een aantal mensen. Denk hierbij aan mensen met geestelijke gezondheidsklachten, verslaving, financiële problemen, meerdere negatieve levensgebeurtenissen en/of een licht verstandelijke beperking. Deze problemen beïnvloeden elkaar en houden elkaar in stand of versterken elkaar zelfs. Dan spreken we van meervoudige complexe problematiek. Dit kan leiden tot overlastgevend gedrag of onveilige situaties voor de inwoner zelf of zijn of haar omgeving. Vaak kennen deze mensen een lange geschiedenis van hulpverlening, maar dit aanbod sluit niet of onvoldoende aan. Ze vallen als het ware tussen wal en schip. Ze zijn daardoor kwetsbaar, kunnen voor overlast in de woonomgeving of op straat zorgen en een risico vormen voor hun eigen veiligheid of die van een ander. De voorziening biedt kortdurend én langer verblijf met begeleiding, aansluitend bij de behoefte en mogelijkheden van betrokkenen.

Iedereen kan ik een situatie terechtkomen waarin zorg nodig is. Met de 24-uursvoorziening hoopt men deze mensen persoonsgericht op weg te helpen met hun leven en te voorkomen dat hun situatie escaleert. Wethouder Harrie van Dijk: “We willen dat iedereen mee kan doen. Iedereen moet passende zorg en ondersteuning kunnen krijgen op het moment dat dit nodig is. Niet alleen heb je dan zelf baat bij een goede behandeling of begeleiding, ook de omgeving kan daar profijt van hebben doordat zorgen en overlast afnemen. Zorg én veiligheid staan centraal. Het doel is mensen die vanuit hun problematiek overlast veroorzaken en een risico vormen voor hun eigen veiligheid uit de overlastsituatie te halen en behandeling, begeleiding en passende aandacht te geven.”

Na raadsbesluit volgt voorbereiding op keuze voor mogelijke locatie
Op 14 december aanstaande stemt de gemeenteraad over het voorstel van deze 24-uursvoorziening. Als het voorstel wordt aangenomen gaan de betrokken partijen verder aan de slag. Dit betekent een verdere uitwerking van het plan en onderzoek naar mogelijke locatie(s) voor de 24-uursvoorziening.

Locatieonderzoek volgt in eerste helft 2022
Mogelijke locaties komen op basis van vooraf gestelde criteria in het Programma van Eisen in beeld en worden onderzocht op haalbaarheid.
In het Programma van Eisen staat onder andere dat een passende locatie aan de rand van de stad, bij een industrieterrein of in de regio van de Peel zou moeten komen, afhankelijk van de hoogte van het gebouw is er circa 1400m2 nodig (op basis van 30 plaatsen met voorzieningen). Verder wordt er zowel naar nieuwbouw als naar bestaande locaties gekeken. Tegen de zomer is naar verwachting een onderzoek naar mogelijke locatie(s) afgerond. Vanzelfsprekend wordt dan ook de omgeving van die locatie(s) betrokken.

Link naar het bericht van Gemeente Helmond: https://www.helmond.nl/volgende-stap-naar-24-uursvoorziening

Ervaringsverhaal van Anneke (45): van zorgmijder naar hulpverlener

Stel je voor, je bent 18 jaar oud en hebt je vwo gehaald. Je gaat studeren en op kamers maar je vindt je draai niet. Je leeft voornamelijk alleen en wordt depressief. Je wordt bang en wil niet meer onder de mensen zijn. Je belandt in een psychose en vertrouwt niemand meer. Je wil uit de buurt blijven van iedereen, dus overdag ga je naar het bos. Tegen de tijd dat het donker wordt ga je weer terug naar je kamer. En dat vier jaar lang. Op een gegeven moment komt een GGZ-busje je halen, maar daar vlucht je voor. Hulp accepteer je niet, je mijdt zorg. Er volgen jaren van vallen en opstaan. Je kan het wel alleen denk je, maar je opent je post niet meer, bouwt schulden op en zorgt ook niet meer goed voor jezelf. Je ziet het niet meer zitten. Dit is het verhaal van Anneke Zweers (foto), nu 45 jaar.

Hulp accepteren is de enige weg
Na jaren behandelingen, toch weer weglopen, opnieuw in de problemen raken en weer opnieuw, besefte ze: “Nu moet ik iets doen, anders gaat het helemaal mis”. Ze besloot om medicatie te accepteren en deze consequent in te nemen. Vanaf dat moment kon ze haar gedachten ordenen. Het is haar nu duidelijk; hulp moet je met beide handen aangrijpen. Het heeft lang geduurd voordat ze hulp heeft geaccepteerd. “Maar dat is bijna altijd de enige weg. En soms ook letterlijk van levensbelang”. Met Anneke gaat het nu goed. Vanuit een hopeloze situatie heeft ze nu een verantwoordelijke baan. Ze helpt nu zelf mensen die zijn vastgelopen in het leven. En ze realiseert zich maar al te goed dat wat haar is overkomen, iedereen kan gebeuren. “Jazeker, iedereen. Je hebt dat niet helemaal zelf in de hand. En ik wil mensen helpen. Als ik met mijn verhaal anderen stapjes kan laten maken, dan ben ik tevreden.”

 

Ervaringsverhaal van Daniëlle (47): ooit zwaar verslaafd, nu professioneel begeleider

Daniëlle werd 47 jaren geleden geboren in het Gelderse Vaassen. Tot aan haar tienerjaren was er niets aan de hand. Ze maakte het vwo af. Maar aan het begin van de vervolgstudie begon de ellende. Het begon met ‘foute’ relaties, ernstig huiselijk geweld (”Ik ben blij dat ik het kan navertellen”), en vervolgens een vernietigende harddrugverslaving en geldproblemen. Ze leefde inmiddels in kraakpanden en op straat. Dit zorgde voor een complete uitholling van niet alleen haar mentale wereld, en ze raakt in minder dan geen tijd alles op materiaal gebied kwijt. “Voor ik het wist zat ik hopeloos in de ellende. We verbruikten per dag honderden euro’s aan drugs en dan gaat het hard.”

Geen straf, maar hulp
Nog maar relatief kortgeleden, een jaar of zes, zat ze op een bedje in een cel. Net daarvoor was ze met een lege tas het Kruidvat binnengestapt, had die nonchalant tot de rand volgeladen met boodschappen en was vervolgens met een even nonchalante blik langs de kassa heengelopen. “Toen de kassière me achterna kwam en vroeg of ze even in mijn tas mocht kijken, vroeg ik of ze zich misschien met haar eigen zaken kon bemoeien. Of ze dit bij anderen ook deed.” Even later zat ze in die cel. “Dat was het moment dat ik me realiseerde: nu moet je iets doen anders ga je dood. Ik woog destijds maar 44 kilo en was doodmoe. Ik koos voor verandering en afkicken in de bajes. Toen ik voor de rechter zat was ik helder en nuchter. Ik heb mijn verhaal gedaan en gezegd dat ik hulp wilde. En die kreeg ik. Geen straf maar hulp. En ja, geloof me, het kan iedereen overkomen.”

Donna
Het is voornamelijk Donna, Daniëlle’s Amerikaanse bulldog, die haar door deze moeilijke periode heen heeft gesleept en haar deed inzien dat het anders moest. Tijdens haar herstel zorgden haar moeder en zus ervoor dat Donna naar een pleegezin kon. “Door mijn herstel kwam er een hereniging met Donna. Dat was me alles waard. Ik kan voor haar blijven zorgen, doordat ik zelf weer de regie over mijn leven heb gepakt.”

Van cliënt naar medewerker
Zo gebeurde het dat Daniëlle in staat was uit de diepe en donkere put van verslaving te klimmen. Ze kreeg perspectief aangereikt en greep dat met beide handen aan. Als ervaringsdeskundige helpt ze inmiddels zelf mensen op de terugweg naar deelname aan de samenleving. Ze studeert ook weer en hoopt haar studie in de loop van 2022 af te ronden. “Het allerbelangrijkste dat ik heb geleerd is hoe belangrijk het is om mensen serieus te nemen en echt te luisteren. Dat je je gehoord voelt. Zo kun je mensen helpen om de weg omhoog weer te vinden. En als je in die put zit, moet je het op de een of andere manier voor elkaar zien te krijgen dat je hulp accepteert. En soms moet je daarvoor eerst heel diep vallen. Echt je best doen om iemand te begrijpen, daar draait het om.”